I can get no satisfaction

Υπάρχουν κάποιες μέρες που όλα τα θετικά συναισθήματα που πασχίζω να υποστηρίξω στη ζωή μου, με μιας γκρεμίζονται και την θέση τους καταλαμβάνουν μίζερες και απαισιόδοξες σκέψεις.
Σήμερα είναι μία από αυτές.
Μηδέν έμπνευση,
καμμία διάθεση και απόλυτη ματαιότητα.
Θεωρώ πως αυτές οι μέρες εμφανίζονται σε αρκετούς από εμάς.
Είναι τότε που δε μπορείς να σκεφτείς αυτά που έχεις, αυτά που μπορείς να κάνεις. Παρα μόνο σκέφτεσαι αυτά που δεν έχεις και όλα αυτά που δεν κάνεις ενώ θα μπορούσες.
Και εκεί είναι που το ξανασκέφτεσαι λίγο καλύτερα και αναρωτιέσαι...
Και τότε που μπορώ να τα κάνω, γιατί δεν τα κάνω;
Μήπως τελικά έχουμε συνηθίσει αν μην ικανοποιούμαστε με τίποτα;
Και τι έγινε αν σήμερα απλά έχασες τη μέρα σου κωλοβαρόντας; Μπορεί απλά να το είχες ανάγκη!
Έτσι ακριβώς συμβαίνει και με εμένα.
Αυτές τις μέρες, τις ανικανοποίητες, απλά, όλα μου φταίνε...
Οι πολλές εργάσιμες ώρες, το χάσιμο του λίγου χρόνου μου σε ανούσια πράγματα, το βρώμικο σπίτι..
Και όταν αυτές οι γκρίζες μέρες περάσουν, φυσικά και θα ξανακαθήσω στην πολυθρόνα μου ξοδεύοντας αρκετές ώρες κάνοντας τίποτα.
Όμως τότε,όλα είναι τόσο όμορφα από αυτήν τη μαλακή πολυθρόνα στην οποία απλώς ξεκουράζομαι και δε με νοιάζει ιδιαίτερα.
Όμως θα καταγραφεί η απραξία μου και θα έρθει η στιγμή που θα μου κλείσει ειρωνικά το μάτι λέγοντάς μου
"έτσι είσαι, θα σου πω εγώ όταν έρθουν οι μέρες σου"

Δεν έχω προσδιορίσει τι είναι αυτό που τα προκαλεί όλα αυτα.
Είναι η φωνούλα στο κεφάλι μου που μου επιβάλλει με τον τρόπο της όλη την ώρα με κάτι να ασχολούμαι;
Είναι η συνήθεια της δουλειάς που με έχει όλη την ώρα στη τσίτα, δημιουργώντας μου απλά τύψεις για τις ελεύθερες μου ώρες;
Είναι η φύση μου που συνεχώς βρίσκεται σε αναζήτηση και δεν την αφήνω να εκφραστεί;
Ή απλά ο άνθρωπος δεν ικανοποιείται ποτέ και με τίποτα.

Τότε, είναι που έρχεται μια φίλη και σου θυμίζει πως όλα είναι καλά.
"Δεν είσαι μόνη, είσαι καλά! Οι άνθρωποι που αγαπάς και νοιάζεσαι είναι καλα. Έχεις τη δουλειά σου και μπορείς να κάνεις πράγματα για έσένα, έστω και σε αυτόν τον λίγο χρόνο. Έχεις ανθρώπους που σε αγαπάνε" και έχει δίκιο...
Θα είμαι σε θέση όμως να το καταλάβω όταν φύγει τελικά αυτό το βαρύ σύννεφο του "πρέπει" από επάνω μου.
Γιατί ουσιαστίκα τίποτα δεν πρέπει. Όλα είναι επιλογές που κάνεις εσύ για τον εαυτό σου, γιατί απλά έτσι γουστάρεις.
Μη κλαίγεσαι για αυτές και μην τις μετατρέπεις σε ενοχές φέρνοντάς σε αντιμέτωπο με τον ίδιο σου τον εαυτό.
ΤΟ ΑΚΟΥΣ ΑΝΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΕ ΜΟΥ ΕΑΥΤΕ;

Στην αναζήτηση της χαμένης λάμψης..

Περπατούσε στο δρόμο με βήμα σταθερό, αλλά ακόμα και οι πέτρες υποκλίνονταν στην χάρη της. Τα δέντρα σήκωναν τα μακριά κλαδιά του για να της ανοίξουν τον δρόμο, ο αέρας την βοηθούσε στη πορεία της και ο ήλιος έριχνε το φως του πάνω της δημιουργόντας σκιές που μόνο ένας καλός ζωγράφος θα μπορούσε να εμπνευστεί.
Μιλούσε και ο ήχος που έβγαζε ήταν μια μελωδία ,το γέλιο της έκανε την καρδιά να χτυπάει πιο δυνατά, πιο γρήγορα. Ήταν ο έρωτας προσωποποιημένος και δεν άφηνε κανέναν ασυγκίνητο.Κέρδιζε την συμπάθεια από το πρώτο της χαμόγελο και όλοι ήθελαν να είναι γύρω της.
Γυναίκες και άντρες ήταν όλοι σαν υπνωτισμένοι, κάθε φορά που την αντίκριζαν. Και αυτή απλά χαμογελούσε..

Οι φίλες της ήθελαν να της μοιάσουν.Ντυνόντουσαν όπως αυτή, υιοθέτησαν το βάδισμά της, το γέλιο της. Και παρόλο που ήταν το ίδιο όμορφες, ίσως και περισσότερο, δε μπορούσαν να αφήσουν πίσω τους την ίδια αίσθηση.
Μπέρδευαν το βήμα τους, έπεφταν στα κλαδιά και χαμογελούσαν σφιγμένα..
Ό,τι και να έκαναν, ένιωθαν την σκιά της να τις σκεπάζει και γι'αυτό την απομάκρυναν, πιστεύοντας πως αυτή είναι η μόνη λύση για να βγουν επιτέλους στην επιφάνεια.

Όσο και να προσπάθησαν, ό,τι και να έκαναν δε μπορούσαν να δώσουν απάντηση στο μόνιμο ερώτημα "γιατί αυτη και όχι εγώ;". Τα έκαναν όλα όπως έπρεπε, ποιο ήταν το μυστικό της;

Μία μέρα, μετά από καιρό, την είδαν να κάθεται λυπημένη σε έναν βράχο. Την πλησίασαν για να δουν καλύτερα. Το πρόσωπό της είχε χλωμιάσει και η φωνή της ακουγόταν φάλτση και άχαρη. Ο αέρας έριχνε την άμμο στα μάτια της και τα φύλλα είχαν μπλεχτεί στα μαλλιά της.
Ξαφνικά ένιωσαν τις τύψεις να γεμίζουν το μυαλό και την καρδιά τους και πήγαν κοντά της για να λυτρωθούν.

Κάθησαν δίπλα της και προσπάθησαν να μάθουν το πως και το γιατί.
Και αυτή, βουρκωμένη τους είπε πως ψάχνει παντού για την αυτοπεποίθησή της. Κάτω από τις πέτρες, πίσω από τα δέντρα, δίπλα από τους περαστικούς, μα αυτή πουθενά!
Είχε εξαφανιστεί.
Της την έκλεψαν ένα πρωί ξαφνικά...

Μάταια...

«Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης», θα έπρεπε να είναι η σημαία των ά-χαρων ανθρώπων.
Τί και αν ο καιρός είναι καλός; Μέσα έχει μπόρα.
Όλα μάταια.. Ακόμα και το φαγητό που τρώμε, η έξοδός μας..
Κλείνουμε τις πόρτες στο λευκό και αφηνόμαστε στη μαυρίλα μας.
.. Και η ζωή συνεχίζεται μέσα στην αδιαφορία των μικρών στιγμών ευτυχίας στην καθημερινότητα..
Και ως πότε τραβάει αυτό;
Πως γίνεται ξαφνικά το μάταιο να μετατραπεί σε θελκτικό;
Είναι εφικτό;
Θα έπρεπε να είναι, γιατί διαφορετικά ποιο είναι το νόημα της λέξης ικανοποίηση..
Εν τέλει, στην αναζήτησή της, ψάχνεις την διέξοδο σε μάταιες πράξεις που φέρνουν άσκοπα αποτελέσματα.
Σαν όλα να γίνονται ένας λαβύρινθος, όπου ο αποπροσανατολισμός σε ρίχνει στους τοίχους του.
Κάποιες φορές πέφτεις στα μαλακά, άλλες όμως χτυπάς σε πέτρα.
Μάταιο και αυτό. Δε μαθαίνεις..

Ά-χαρε άνθρωπε, πίστεψε στον σκοπό των πράξεών σου και μάθε να διακρίνεις την πραγματική διάσταση των χαρών μέσα από αυτές.

My precious

-Μπορώ να θέλω;
-Βεβαίως,πάρε!
-Θέλω και άλλα
-Ό,τι θες, είναι για εσένα :)
-Θέλω και άλλα.
-Πάρτα όλα.
-Δώσε μου και το άλλο...
-Ποιο άλλο;
-Αυτό, το σημαντικό για εσένα.
-Μααα, είναι κάτι εντελώς δικό μου.
-Δεν σε νοιάζω :(
-Όχι, με νοιάζεις τόσο πολύ...
-Τότε φέρ'το!
-Καλά, αφού το θες τόσο πολύ...
-------------------------------
-Φεύγω τώρα. Γεια.
-Μα που πας. Στα έχω δώσει όλα, ακόμα και αυτά τα εντελώς δικά μου.
-Γι'αυτό! Είσαι άδειος τώρα. Δεν έχω κάτι άλλο να πάρω ;)

GOTAN PROJECT - TANGO 3.0 - Rayuela

Yello-You Better Hide

Χωρίς τηλεόραση

Στο νέο μου σπίτι, έχω ένα μικρό θέμα με την τηλεόραση και το σήμα της. Ή αυτό είναι ανύπαρκτο, ή δεν έχω κεραία. Δεν ξέρω ακριβώς και να πω την αλήθεια δεν με νοιάζει και ιδιαίτερα πλέον.
Στην αρχή μου κακοφάνηκε γιατί έπιανε μόνο ένα κανάλι και αυτό όχι τόσο καλά.
Γέμισα όμως τον χρόνο της τηλεόρασης, όπως το έχω ξανακάνει με επιτυχία στο παρελθόν, με ουσιαστικότερα πράγματα.
Διαβάζω περισσότερο, ακούω και άλλη μουσική, την ψάχνω πιο πολύ, ενημερώνομαι, επιλέγω εγώ ποια ταινία θα δω και επικοινωνώ περισσότερο και γενικά ψυχαγωγώ τον εαυτό μου πολύπλευρα.
Η τηλεόρασή μου, είναι η θέα από το παράθυρό μου.
Μου δίνεται και η ευκαρία να "παρακολουθώ" μία οικογένεια(;) γερακιών. Απίστευτο πλάσμα. Επιβλητικότατο θα έλεγα. Και πανέμορφο!
Στέκεται σχεδόν ακίνητο κάποιες φορές στον αέρα, με τα φτερά του ανοικτά, και παρακολουθεί. Αργότερα κάνει έναν μικρί γύρω , ελέγχοντας την περιοχή και όταν εντοπίζει τον στόχο του, βουτάει με ταχύτητα προς το έδαφος. Τόσο σταθερά, αλλά τόσο γρήγορα που κάποιες στιγμές τρομάζω. Αλλά φυσικά και είμαι απλά ανόητη γιατί έχει τον απόλυτο έλεγχο και εν τέλη κάνει έναν ελιγμό και προσγειώνεται συνήθως σε κάποιο κλαρί.
Δεν γίνεται να μην τους ρίχνω μια ματιά κάθε τόσο να δω τι κόλπα κάνουν...
Και τελικά βεβαιώνομαι, πως η φύση, σου χαρίζει ένα ασύγκριτο, αληθινό, θέαμα.

Μαζοχισμός

Οι περισσότεροι όταν ακόυν την λέξη "μαζοχισμός" αμέσως σκέφτονται σεξουαλικά! Μαστίγια, υποταγή και τα σχετικά.
Στην περίπτωση αυτή, από τον πόνο, την ταπείνωση και όλα όσα εμπλέκονται σε αυτήν την κατάσταση, το αποτέλεσμα είναι τελικά η ικανοποίηση. Γιατί το να είσαι μαζόχα στο κρεβάτι σου (ή στις αλυσίδες σου, όπως θέλετε δείτε το), είναι κάτι που γίνεται συνήθως συνειδητά.
Γιατί γουστάρεις να τις τρως ρε φίλε.

Η επόμενη στη λίστα μου περίπτωση, είναι συναισθηματικής φύσεως.
Όταν τις έχεις "φάει" στην ζωή σου και εξακολουθείς να συνεχίζεις να επιζητείς το "ξύλο" ενώ το βλέπεις να σου'ρχεται, είναι και αυτό κάπως μαζοχιστικό, δε νομίζετε;
Και εμφανίζονται στο μυαλό μου πολλές ιστορίες που μπορώ να ξεθάψω ή να κατασκευάσω.
Ένα απλό παράδειγμα είναι και πολύ συχνό φαινόμενο, όταν ο "άνθρωπός" σου είναι στα @@ του και εσύ επιμένεις να είσαι εκεί, γιατί κλείνεις τα μάτια στην πραγματικότητα και δικαιολογείς τα πάντα. Και πονάς όλο αυτό το διάστημα γιατί κάτι νιώθεις που δεν είναι και πολύ σωστό.
Μετά,
η μαζοχιστική περίοδος μετά από χωρισμό.
Διαβάζεις και ξαναδιαβάζεις μηνύματα, κοιτάς φωτογραφίες.
Σκίστα όλα να παν στο διάολο!!
Όοοχι, εκεί!
Πάμε πάλι να θυμάσαι το πρώτο φιλί, τότε που σου έλεγε τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα και να ελπίζεις σαν το μαλάκα, πως θα ξαναγυρίσει. Και να σου λεν οι φίλοι σου, "ρε! Ξεκόλλα!!!!" αλλά εσύ εκειιί, στον δικό σου κόσμο! Δεν προδίδεις...
Και όμως, νομίζω πως εμείς το προκαλούμε όλα αυτά επίτηδες.
Δεν το κάνουμε ακριβώς συνειδητά, αλλά έχουμε επιλογή να προχωρήσουμε και να περάσουμε καλά; Σιγά, η ζωή συνεχίζεται...Και μιλάω για τις περιπτώσεις που επιμένουν
Καταλαβαίνω πως χρειάζεται ένα κάποιο διάστημα θρήνου,όπως τον ζει ο καθένας, αλλά σε φυσιολογικά πλαίσια!
Όχι να του γράφεις γράμμα κάθε μέρα σαν να μας έχει αφήσει ο άνθρωπος!

Οπότε,
αφού ο μαζοχισμός είναι επιλογή, και συνήθως επιλέγουμε κατά την ικανοποίηση, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι:

Όσοι αργούν να ξεπεράσουν κάποια κατάσταση, δεν θέλουν.

Γιατί μπορεί, πολύ απλά, αυτή να είναι η φύση τους. Κατανοητό.
Το θέμα είναι όμως να το κατανοήσουν και οι ίδιοι.



Ti stai sbagliando chi hai visto non e', non e'Francesca.
Lei e' sempre a casa che aspetta me
non e' Francesca.
Se c'era un uomo poi,
no, non puo' essere lei.
Francesca non ha mai chiesto di piu',
chi sta sbagliando son certo sei tu.
Francesca non ha mai chiesto di piu'
perche'
lei vive per me.
Come quell'altra e' bionda, pero'
non e' Francesca.
Era vestita di rosso, lo so,
ma non e' Francesca.
Se era abbracciata poi,
no, non puo' essere lei.
Francesca non ha mai chiesto di piu',
chi sta sbagliando son certo sei tu.
Francesca non ha mai chiesto di piu'
perche'
lei vive per me.

Στο τραγουδάκι αυτό, ένας ερωτευμένος άνθρωπος προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του ότι αυτή η τύπισσα που του την περιγράφουν σαν την Φραντσέσκα του και την είδαν να αγκαλιά με έναν τύπο,
δεν είναι αυτή!
Γιατί ή Φραντσέσκα του είναι πάντα στο σπίτι,που τον περιμένει να γυρίσει.

Πρώτο σχόλιο στο you tube
triste...ma e' la vita .........a chi nn e' mai capitata una storia simile?

Λυπηρό, αλλά και ποιος δεν εχει ζήσει μια παρόμοια ιστορία

Ψιτ εσύ!!

Ναι, σε εσένα μιλάω..
Εσύ δεν είσαι αυτός που έχει άποψη για όλα;
Που σκουντάς τον φίλο σου κάτω από το τραπέζι και του δείχνεις κάτι στα μουλωχτά κρυφογελώντας κάτω από το μουστάκι σου;
Νομίζεις πως ξέρεις να κρύβεσαι καλά;
Νομίζεις πως έκανες κάτι cool;
Πως θα ανέβεις στην εκτίμηση του άλλου με κατινιές που ανήκουν σε άλλες εποχές;
Μην εκπλαγείς με αυτό που θα σου πω..
Το μουστάκι σου είναι στραβό!

Ακόμα ΖΩ στην κοσμάρα μου

Όταν ήμουνα μικρή και με ρωτούσαν τι θα ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω, όλες οι απαντήσεις που έδινα είχαν να κάνουν με την φύση. Πρώτα βοσκός, μετά κτηνίατρος, μετά γεωπόνος, στη συνέχεια ζωολόγος και κάποια περίοδο είχα σκεφτεί και πιο υποθαλάσσια.
Προφανώς και δεν έγινα τίποτα σχετικό με την φύση, αν και ο άνθρωπος κατατάσσεται και αυτός σε ένα βασίλειο.
Δυστυχώς δεν διάβασα ποτέ τόσο ώστε να καταφέρω να μπω σε μία πανεπιστημιακή σχολή για όλα τα παραπάνω επιστημονικά.
Βέβαια πάντα υπήρχε και το ενδεχόμενο του βοσκού το οποίο όμως στη συνέχεια απέρριψα γιατί δεν θα μπορούσα να σκοτώσω ένα ζώο για να φάω. Προτιμώ να έχει γίνει από άλλον το έγκλημα ;)
Πέρασα τυχαία σε μία σχολή ΤΕΙ και εργάζομαι πλέον πολλά χρόνια πάνω στο αντικείμενο αυτό. Πόσο λογικό θα ήταν να μην γουστάρω την δουλειά μου, ρητορική ερώτηση..
Και η αλήθεια είναι αυτή, από τον πρώτο χρόνο ήθελα να αλλάξω σχολή. Συνέχισα όμως, έκανα και πρακτική!
Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως εγώ και αυτό το αντικείμενο δεν έχουμε καμία σχέση.
Τελείωσα τη σχολή, με καλό βαθμό παραδόξως και για να μην τα πολυλογώ με τούτα και με εκείνα δουλεύω 11 χρόνια και πλέον έχει γίνει μέρος μου, και έμαθα να το αγαπώ! Λειτούργησα με το σκεπτικό πως με κάποιον τρόπο προσφέρω κάτι καλό στους ανθρώπους, όσο και αν με έχει απογοητεύσει το ανθρώπινο είδος. Έχω δοκιμάσει τις αντοχές μου και την υπομονή μου και έχω περάσει καλά με όλον αυτόν τον κόσμο που έχω γνωρίσει όλα αυτά τα χρόνια. Και είναι πολύ όμορφο να ακούς ιστορίες και να μοιράζεσαι εμπειρίες μέ κάποιον που έχει ανάγκη σε κάποιον να τα πει. Είναι καλό να χαρίσεις ένα χαμόγελο, μπορεί και σε κάποιον να φτιάξεις τη μέρα..
Και βρίσκεσαι κάποια στιγμή σε ένα μαγαζί, που μακάρι να αν μόνο ένα, και βλέπεις μία πωλήτρια να αντιμετωπίζει μια γυναίκα κάποιας ηλικίας με αγένεια και ειρωνεία.
Και σκέφτεσαι,
"αν δε γουστάρει αυτό που κάνει γιατί δεν κάθεται στο σπίτι της;"
Θα μου πεις, "μπορεί να χρειάζεται τα λεφτά;" και θα σου πω πως σίγουρα υπάρχει κάποιος άλλος που θα τα χρειάζεται το ίδιο, αλλά δεν θα βλέπει τους ανθρώπους σαν πορτοφόλια, σαν μπελά που του διακόπτουν τον καφέ, σαν τον ηλίθιο που θα κοροϊδέψει για να πάρει τα πιθανά ποσοστά.
Έχει χαθεί ο σεβασμός, το βλέπω και το βιώνω παντού. Από τον δρόμο και τους οδηγούς, μέχρι τον προμηθευτή που συνεργάζεσαι.. Τι να πω, ελπίζω η κρίση τουλάχιστον να μας κατεβάσει λίγο από το καλάμι μας!

Frida

Αφού παρακολουθήστετε ένα απόσπασμα μίας πολύ αγαπημένης ταινίας με απίστευτο σενάριο και σκηνοθεσία κατά τη δική μου γνώμη πάντα γιατί έχω ακούσει και διαφορετικές να θέσω μία ερώτηση - στατιστική έρευνα ( λέμε τώρα...).
Enjoy



Πόσοι θεωρείτε αυτή τη σκηνή πολύ ερωτικη;

Αφήνοντας την πόλη

Πριν από πολύ λίγο καιρό κλήθηκα να πάρω μια πολύ δύσκολη απόφαση.
Τελικά πήρα το ρίσκο και άλλαξα τη ζωή μου.
Άλλη μία νέα αρχή στο βιογραφικό μου. Πάντα ελπίζω να είναι η τελευταία μου σημαντική αλλαγή αλλά μετράω ήδη τρεις ριζικές αλλαγές στη ζωή μου, από δική μου επιλογή.
Αυτή τη φορά υπήρξε και μία πιο μεγάλη απώλεια που την κατατάσσει στην πιο δύσκολη έως τώρα απόφαση.
Αυτή την φορά όμως αποφάσισα να την βοηθήσω να πάει καλά και να λειτουργήσω εποικοδομητικά μέσα σε αυτήν.
Πήρα λοιπόν μία εύκολη απόφαση.(θεωρώ πως είναι μετρήσιμος ο βαθμός δυσκολίας, πραγματικά !Τείνω να το πιστέψω) Είπα να αναδιοργανωθώ, να την δω αλλιώς ,να ψάξω, να μάθω και να εξελιχθώ.
Έτσι , είπα μέσα σε όλα, να προσπαθήσω να δημιουργήσω και αυτό το μπλογκ με σκοπό την επικοινωνία στην ουσία της. Να ανοίγονται θέματα , να γίνονται σχόλια και να ακούγονται απόψεις.
Όσοι λοιπόν πιστοί και καλοπροαίρετοι, προσέλθετε!


Ποιος μπορεί να σου πει στα σίγουρα ποια θα είναι η πιο σωστή επιλογή και γιατί να του δώσεις αυτόν τον ρόλο;
Στις αποφάσεις της ζωή σου εσύ έχεις τον τελευταίο λόγο και ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις τίποτα με βεβαιότητα εκ των προτέρων. Το μετά θα σου δείξει τα πάντα. Άλλωστε απώλειες υπάρχουν σε κάθε περίπτωση.