Στην αναζήτηση της χαμένης λάμψης..

Περπατούσε στο δρόμο με βήμα σταθερό, αλλά ακόμα και οι πέτρες υποκλίνονταν στην χάρη της. Τα δέντρα σήκωναν τα μακριά κλαδιά του για να της ανοίξουν τον δρόμο, ο αέρας την βοηθούσε στη πορεία της και ο ήλιος έριχνε το φως του πάνω της δημιουργόντας σκιές που μόνο ένας καλός ζωγράφος θα μπορούσε να εμπνευστεί.
Μιλούσε και ο ήχος που έβγαζε ήταν μια μελωδία ,το γέλιο της έκανε την καρδιά να χτυπάει πιο δυνατά, πιο γρήγορα. Ήταν ο έρωτας προσωποποιημένος και δεν άφηνε κανέναν ασυγκίνητο.Κέρδιζε την συμπάθεια από το πρώτο της χαμόγελο και όλοι ήθελαν να είναι γύρω της.
Γυναίκες και άντρες ήταν όλοι σαν υπνωτισμένοι, κάθε φορά που την αντίκριζαν. Και αυτή απλά χαμογελούσε..

Οι φίλες της ήθελαν να της μοιάσουν.Ντυνόντουσαν όπως αυτή, υιοθέτησαν το βάδισμά της, το γέλιο της. Και παρόλο που ήταν το ίδιο όμορφες, ίσως και περισσότερο, δε μπορούσαν να αφήσουν πίσω τους την ίδια αίσθηση.
Μπέρδευαν το βήμα τους, έπεφταν στα κλαδιά και χαμογελούσαν σφιγμένα..
Ό,τι και να έκαναν, ένιωθαν την σκιά της να τις σκεπάζει και γι'αυτό την απομάκρυναν, πιστεύοντας πως αυτή είναι η μόνη λύση για να βγουν επιτέλους στην επιφάνεια.

Όσο και να προσπάθησαν, ό,τι και να έκαναν δε μπορούσαν να δώσουν απάντηση στο μόνιμο ερώτημα "γιατί αυτη και όχι εγώ;". Τα έκαναν όλα όπως έπρεπε, ποιο ήταν το μυστικό της;

Μία μέρα, μετά από καιρό, την είδαν να κάθεται λυπημένη σε έναν βράχο. Την πλησίασαν για να δουν καλύτερα. Το πρόσωπό της είχε χλωμιάσει και η φωνή της ακουγόταν φάλτση και άχαρη. Ο αέρας έριχνε την άμμο στα μάτια της και τα φύλλα είχαν μπλεχτεί στα μαλλιά της.
Ξαφνικά ένιωσαν τις τύψεις να γεμίζουν το μυαλό και την καρδιά τους και πήγαν κοντά της για να λυτρωθούν.

Κάθησαν δίπλα της και προσπάθησαν να μάθουν το πως και το γιατί.
Και αυτή, βουρκωμένη τους είπε πως ψάχνει παντού για την αυτοπεποίθησή της. Κάτω από τις πέτρες, πίσω από τα δέντρα, δίπλα από τους περαστικούς, μα αυτή πουθενά!
Είχε εξαφανιστεί.
Της την έκλεψαν ένα πρωί ξαφνικά...