Και τα χρόνια περνούσαν, ανέμελα και χωρίς προβληματισμούς...
Και το τέρας μεγάλωνε ανεξέλεγκτο, χωρίς καν να έχει κάνει εμφανή την παρουσία του, ούτε στο ελάχιστο. Oι ευθύνες και η καθημερινότητα το έκρυβαν καλά στο χώρο που παρασίτησε..
και τα χρόνια περνούσαν, πάνω κάτω όπως πάντα...
Και ήρθε μια μέρα. Η μέρα του μεγάλου σεισμού! Και η ρωγμή που δημιουργήθηκε έδειξε ένα νύχι του τέρατος. Άρχισα να σκάβω με μανία. Να! και άλλο ένα νύχι, πιο μεγάλο από το πρώτο.
Κάτι μου λέει πως θα πρέπει να δείξω μεγάλο θάρρος για να το καταστρέψω, αλλά θα μπορέσω τελικά να το αφανίσω;
Δεν είμαι σίγουρος αν το ζητούμενο είναι να το αφανίσεις,μου κάθετε καλύτερα να το δαμάσεις διότι μην αμφιβάλεις ότι όλοι μας κυοφορούμε ένα τέρας(εσύ το λες έτσι) που άλλοτε το κοιμίζουμε και άλλοτε το ξυπνάμε αναλόγως των φάσεων και των καταστάσεων που διανύουμε.Μάθε να παίζεις μαζί του είναι ο πιο ανώδυνος τρόπος συνύπαρξης και συμφιλίωσης με τα μέσα σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.youtube.com/watch?v=83b_KNcduOk&feature=player_embedded
Είναι για το blog σου νομίζω ότι θα σου αρέσει Luz Casal (piensa en mi)
Για τον καθένα από εμάς το δικό μου τέρας μπορεί να ονομαστεί όπως να'ναι ή να παραμείνει αβάπτιστο. Δεν έχει σημασία. Έχεις δίκιο πως πρέπει να δαμαστεί γιατί όπως και να έχει είναι δικό σου. Όταν όμως σου δημιουργεί θέματα στη αντιμετώπιση κάποιων καταστάσεων θα πρέπει να γίνει δουλειά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα είπες πολύ σωστά και το κομμάτι που μου χάρισες είναι απο τα πολύ αγαπημένα.