Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

Δαμάζοντας έναν κάφρο


Από μικρό κοριτσάκι που ήμουν, η μαμά μου συνήθιζε να μου λέει πως πρέπει να βάζω νερό στο κρασί μου. Και εγώ, σαν καλό κορίτσι που ήμουν προσαρμόστηκα σε αυτό το δεδομένο. Και τελικά μούλιασα μέσα στο νερό μου τόσο, ώστε να πιστεύω και να εμπιστεύομαι τον κάθε ένα γιατί απλά δεν μου άρεσαν τα δράματα και οι φασαρίες. Φυσικά και πατήθηκα από πολλούς και πληγώθηκα αρκετά.
Το ρητό «ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό» σε εμένα έχασε την αξία του και συνέχισα να εμπιστεύομαι και να πιστεύω στο ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να φοβάμαι τους ανθρώπους γιατί δεν είχαν κανέναν λόγο να με βλάψουν. Ούτε κανένα VIP άτομο υπήρξα ποτέ, ούτε φράγκα είχα, ούτε ήθελα το κακό κάποιου. Αλλά δεν έμαθα από τα λάθη μου, ούτε καν στο τώρα που βρισκόμαστε.
Με λίγα λόγια στο «βγάλσιμο του ματιού», δεν πίστεψα ποτέ.

Ένα από τα κεφάλια λοιπόν του τέρατός μου είναι και αυτό. Το κεφάλι με το όνομα Προσαρμοσμένη Μαλακία.
Έτσι λοιπόν αυτή την ανίκητη αγαθοσύνη μου την έκανα σημαία στη ζωή μου και κίνησα για τη δουλειά. Και ήρθα αντιμέτωπη με τα αφεντικά, που εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων (ευτυχώς υπάρχουν και αυτές), είχα και έχω να κάνω με τον απόλυτο παραλογισμό. Την μία σου λένε να κάνεις το άσπρο, ok, κάνουμε το άσπρο, φυσικά και θα το κάνουμε. Προσαρμοζόμαστε άλλωστε! Ξαφνικά εκεί που κάνεις το άσπρο, είναι λάθος και το σωστό είναι το μαύρο. Ξεχνάμε αυτά που ξέρουμε και το αλλάζουμε σε μαύρο. Τελικά το μαύρο όπως το κάνω είναι και πάλι λάθος και πρέπει να το γυρίσουμε σε γκρι, κατεβάζω το κεφάλι και ξανοίγω λίγο το χρώμα μου.
Προσαρμογή στην αναπροσαρμογή ο άνθρωπος εξαφανίζεται και δημιουργείται ένα ρομπότ το οποίο απλά ακούει παράπονα και παρατηρήσεις με συνέπεια να βραχυκυκλώσει το σύστημα για τα καλά, να μπερδεύονται οι λέξεις και να χάνονται τα βήματα. Και φυσικά όλα να γίνονται αχταρμάς. Να χάνεται η αυτοπεποίθηση και η μόνη ως τώρα σταθερά μου. Η σιγουριά μου για την ποιότητα του έργου που τόσα χρόνια προσφέρω στην εκάστοτε επιχείρηση.
Μαθαίνεις πως έχεις να κάνεις με εκείνη τη φουρνιά του ανθρώπου, που πρώτα σε χέζει και μετά σε σκουπίζει. Πως γίνεται όμως να αδιαφορείς όταν η πάστα σου είναι αυτή του υπερβολικά υπεύθυνου άτομου (σε σημείο μαλακίας);
Όταν έχεις μάθει να προσαρμόζεσαι στις απαιτήσεις του άλλου;
Όταν δεν μπορείς να αφήσεις πίσω την εργατική σου ημέρα και την παίρνεις μαζί σου στο σπίτι σου και στο κρεβατιού σου;
Αυτό το κεφάλι είναι δύσκολο να το κόψω γιατί έχει βαθιά τις ρίζες του κρυμμένες στο κεφάλι μου.
Τις λύσεις τις βλέπω, τις συμβουλεύομαι και πραγματικά τις αποζητώ για την ψυχική μου ηρεμία.


Όσο ευπροσάρμστος άνθρωπος και να είσαι, όσο κοινωνικό ον και αν θες να λέγεσαι, όταν τελικά η προσωπικότητα του εκάστοτε κάφρου έχει ήδη διαμορφωθεί, εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να συμβιβαστείς με τα δεδομένα και να το παίξεις τρελίτσα. Το θέμα είναι κατά πόσο εσύ μπορείς να αναπροσαρμοστείς σε κάτι διαφορετικό από εσένα προκειμένου να ηρεμίσει το στομάχι σου…

1 σχόλιο:

  1. Από ένα σημείο και μετά η αυτοκριτική γίνεται αυτολύπηση οπότε μάθε να παίζεις μαγισσούλα, και αν ως μικρή το παιχνίδι σου ήταν το κρυφτό είναι καιρός να συνειδητοποιήσεις ότι στο παιχνίδι της ζωής είναι το κυνηγητό και παίζετε δυστυχώς με κανόνες άνισους οπότε φύλαξε στο κουτάκι της ψυχής σου όλες αυτές τις γλυκές,ευαίσθητες ,ιδιαίτερες, πολύτιμες "αδυναμίες" και βάλε την στολή του μαχητή και παίξε το ρόλο σου με τόλμη και θάρρος και να είσαι σίγουρη ότι θα βγεις νικητής.Και μην ξεχνάς ποτέ ότι είναι ένα παιχνίδι, ένας ρόλος στην παράσταση που λέγετε ΖΩΗ.Όσο για το πολύτιμο κουτάκι σου,μαγισσούλα μου είναι το μαγικό σου όπλο που δεν ξέρεις ακόμα πότε και που να το χρησιμοποιείς, οπότε φύλαξε το σαν κόρη οφθαλμού.
    M

    ΑπάντησηΔιαγραφή