Δαμάζοντας έναν κάφρο

Από μικρό κοριτσάκι που ήμουν, η μαμά μου συνήθιζε να μου λέει πως πρέπει να βάζω νερό στο κρασί μου. Και εγώ, σαν καλό κορίτσι που ήμουν προσαρμόστηκα σε αυτό το δεδομένο. Και τελικά μούλιασα μέσα στο νερό μου τόσο, ώστε να πιστεύω και να εμπιστεύομαι τον κάθε ένα γιατί απλά δεν μου άρεσαν τα δράματα και οι φασαρίες. Φυσικά και πατήθηκα από πολλούς και πληγώθηκα αρκετά.
Το ρητό «ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό» σε εμένα έχασε την αξία του και συνέχισα να εμπιστεύομαι και να πιστεύω στο ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να φοβάμαι τους ανθρώπους γιατί δεν είχαν κανέναν λόγο να με βλάψουν. Ούτε κανένα VIP άτομο υπήρξα ποτέ, ούτε φράγκα είχα, ούτε ήθελα το κακό κάποιου. Αλλά δεν έμαθα από τα λάθη μου, ούτε καν στο τώρα που βρισκόμαστε.
Με λίγα λόγια στο «βγάλσιμο του ματιού», δεν πίστεψα ποτέ.

Ένα από τα κεφάλια λοιπόν του τέρατός μου είναι και αυτό. Το κεφάλι με το όνομα Προσαρμοσμένη Μαλακία.
Έτσι λοιπόν αυτή την ανίκητη αγαθοσύνη μου την έκανα σημαία στη ζωή μου και κίνησα για τη δουλειά. Και ήρθα αντιμέτωπη με τα αφεντικά, που εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων (ευτυχώς υπάρχουν και αυτές), είχα και έχω να κάνω με τον απόλυτο παραλογισμό. Την μία σου λένε να κάνεις το άσπρο, ok, κάνουμε το άσπρο, φυσικά και θα το κάνουμε. Προσαρμοζόμαστε άλλωστε! Ξαφνικά εκεί που κάνεις το άσπρο, είναι λάθος και το σωστό είναι το μαύρο. Ξεχνάμε αυτά που ξέρουμε και το αλλάζουμε σε μαύρο. Τελικά το μαύρο όπως το κάνω είναι και πάλι λάθος και πρέπει να το γυρίσουμε σε γκρι, κατεβάζω το κεφάλι και ξανοίγω λίγο το χρώμα μου.
Προσαρμογή στην αναπροσαρμογή ο άνθρωπος εξαφανίζεται και δημιουργείται ένα ρομπότ το οποίο απλά ακούει παράπονα και παρατηρήσεις με συνέπεια να βραχυκυκλώσει το σύστημα για τα καλά, να μπερδεύονται οι λέξεις και να χάνονται τα βήματα. Και φυσικά όλα να γίνονται αχταρμάς. Να χάνεται η αυτοπεποίθηση και η μόνη ως τώρα σταθερά μου. Η σιγουριά μου για την ποιότητα του έργου που τόσα χρόνια προσφέρω στην εκάστοτε επιχείρηση.
Μαθαίνεις πως έχεις να κάνεις με εκείνη τη φουρνιά του ανθρώπου, που πρώτα σε χέζει και μετά σε σκουπίζει. Πως γίνεται όμως να αδιαφορείς όταν η πάστα σου είναι αυτή του υπερβολικά υπεύθυνου άτομου (σε σημείο μαλακίας);
Όταν έχεις μάθει να προσαρμόζεσαι στις απαιτήσεις του άλλου;
Όταν δεν μπορείς να αφήσεις πίσω την εργατική σου ημέρα και την παίρνεις μαζί σου στο σπίτι σου και στο κρεβατιού σου;
Αυτό το κεφάλι είναι δύσκολο να το κόψω γιατί έχει βαθιά τις ρίζες του κρυμμένες στο κεφάλι μου.
Τις λύσεις τις βλέπω, τις συμβουλεύομαι και πραγματικά τις αποζητώ για την ψυχική μου ηρεμία.


Όσο ευπροσάρμστος άνθρωπος και να είσαι, όσο κοινωνικό ον και αν θες να λέγεσαι, όταν τελικά η προσωπικότητα του εκάστοτε κάφρου έχει ήδη διαμορφωθεί, εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να συμβιβαστείς με τα δεδομένα και να το παίξεις τρελίτσα. Το θέμα είναι κατά πόσο εσύ μπορείς να αναπροσαρμοστείς σε κάτι διαφορετικό από εσένα προκειμένου να ηρεμίσει το στομάχι σου…

Σύγχιση - ψυχική ηρεμία. Σημειώσατε 1

Και τα χρόνια περνούσαν, ανέμελα και χωρίς προβληματισμούς...
Και το τέρας μεγάλωνε ανεξέλεγκτο, χωρίς καν να έχει κάνει εμφανή την παρουσία του, ούτε στο ελάχιστο. Oι ευθύνες και η καθημερινότητα το έκρυβαν καλά στο χώρο που παρασίτησε..
και τα χρόνια περνούσαν, πάνω κάτω όπως πάντα...
Και ήρθε μια μέρα. Η μέρα του μεγάλου σεισμού! Και η ρωγμή που δημιουργήθηκε έδειξε ένα νύχι του τέρατος. Άρχισα να σκάβω με μανία. Να! και άλλο ένα νύχι, πιο μεγάλο από το πρώτο.
Κάτι μου λέει πως θα πρέπει να δείξω μεγάλο θάρρος για να το καταστρέψω, αλλά θα μπορέσω τελικά να το αφανίσω;

Σάββατο!
Μετά από τόσες μέρες βροχής, επιτέλους μυρωδιά καλοκαιριού και ευκαιρία για μπάνιο.
Επιλέγω μια κοντινή παραλία,(ευτυχώς εδώ που βρίσκομαι περιβάλλομαι από παραλίες), φοράω το μαγιό μου , βουτάω την πετσέτα και έτοιμη για την πρώτη μου βουτιά.
Φτάνω στην παραλία, ο κόσμος ήδη έχει βρει τις θέσεις τους και εγώ ψάχνοντας λίγο, στρώνω τελικά την ψάθα μου σε ένα μέρος λίγο πιο ήσυχο, αλλά σε σχετικά μικρή απόσταση από ένα ζευγάρι τουριστών. Τέλεια! Όλα έδειχναν τόσο ιδανικά για να απολαύσω το πρώτο μου μπάνιο.
Βουτάω στην θάλασσα που ανοιγόταν μπροστά μου, κολυμπάω για λίγο και βγαίνω να στεγνώσω και να αράξω λίγο στην παραλία,(ήταν και το πρώτο μου μπάνιο, δεν ήθελα να το παρακάνω..).
Δεν περνάνε πέντε λεπτά, και έρχεται ένας τύπος σε κοντινή απόσταση από εμένα να κάτσει.
"Γαμώτο, απ' όλη την παραλία εδώ βρήκε να κολλήσει;" σκέφτηκα.
Δεν έδωσα όμως παραπάνω σημασία, και αποφάσισα να μην χαλάσω τη διάθεσή μου και απλά να γυρίσω μπρούμυτα να στεγνώσω καλύτερα.
Εκεί λοιπόν που είχα γίνει ένα με την άμμο και απολάμβανα τον ήλιο και τους ήχους της θάλασσας, πέφτει το μάτι μου στον διπλανό μου ο οποίος κοιτάζοντάς με αυτοϊκανοποιούταν. Και δεν του έφτανε η μια φορά, παρά συνέχισε και για δεύτερη.
Ντύθηκα, και έφυγα κακήν κακώς.
Με έδιωξε από την παραλία με τον τρόπο του, ο οποίος ήταν αποτελεσματικότατος.
Σκέφτηκα πως αν ήμουν άντρας, θα μπορούσα να απολαύσω την θάλασσα και τον ήλιο. Δεν θα χρειαζόταν να ψάξω για την θέση μου και θα καθόμουν όπου γούσταρα, χωρίς να φοβάμαι γεγονότα όπως το προηγούμενο. Θα μπορούσα να κυκλοφορώ στον δρόμο πιο ήρεμη και δεν θα είχα τον κάθε μαλάκα να την παίζει κοιτάζοντάς με.
Μερικές φορές, όλα αυτά με κάνουν να σκέπτομαι, πως το να είσαι γυναίκα σημαίνει αυτόματα πως δύσκολα μπορείς να νιώσεις χαλαρή και ασφαλής, γιατί ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να υποστείς όποιου τύπου παρενόχληση και δυστυχώς, όχι μόνο στην παραλία!!

Γυναίκα ετών, τριάντα παρά κάτι , τρέχει και δε φτάνει…

Δεκαετία των τριάντα...
Όπως τη φαντάζομαι εγώ, και όπως θεωρείται γενικά, είναι μία από τις παραγωγικότερες ηλικίες της ζωής μας.
Έχουμε τα νιάτα που είναι ζηλευτά Έχουμε τη δύναμη για να αντέξουμε τις καταστάσεις που προκύπτουν και τον χρόνο να τις διορθώσουμε. Έχουμε τον τσαμπουκά, που μας έχουν χαρίσει οι εμπειρίες για να πατήσουμε πόδι και να φέρουμε τα πράγματα στα μέτρα τα δικά μας!

Μπορείς να πιάσεις τη ζωή από τα χαλινάρια, να την καβαλήσεις και να τρέξεις μακριά με ταχύτητα μεγάλη. Γυμνή, μέσα στο πάθος που ξεχειλίζει από μέσα σου και έτοιμη να κατακτήσεις τον κόσμο όλο γιατί απλά μπορείς!
Έχεις όλη τη δύναμη στα χέρια σου για να πετύχεις το αδύνατο, μόνο και μόνο με την φόρα που έχεις πάρει σαρώνοντας τα πάντα στο πέρασμά σου…

Και ξαφνικά το σκοινί κόβεται και πέφτεις με τα μούτρα στη πραγματικότητα, αλλά ούτε καν έχεις προλάβεις να το συνειδητοποιήσεις.

Και φτάνουν τα τριάντα, και σε βρίσκουν στην παραγωγικότερη φάση της ζωής να παράγεις ένα έργο που επωμίζονται οι υπόλοιποι. Και εσύ αντί για τη ζωή, καβαλάς το μηχανάκι και τρέχεις στη δουλειά για να μην αργήσεις. Και οι ώρες περνάνε, και οι μήνες το ίδιο και το κενό μέσα σου μεγαλώνει κάνοντάς σε να αναρωτιέσαι ποιο ήταν το ακριβές σημείο που χάθηκε ο στόχος σου, που χάθηκαν τα θέλω σου και τα όνειρά σου για να δημιουργήσεις.
Αποφασίζεις να κάνεις λίγο προς τα πίσω, στους σκοτεινούς δρόμους του μυαλού σου μπας και τελικά το βρεις. Όμως οι δρόμοι έχουν αλλάξει και οδηγούν σε αδιέξοδα, και θαρρείς πως ίσως τελικά να έχεις αργήσει.
Τι άλλο μένει να κάνεις; Απλά αυξάνεις ταχύτητα και ξανακαβαλάς το μηχανάκι…
Και η ζωή (σου;) συνεχίζεται πετυχαίνοντας τους στόχους των άλλων!

I can get no satisfaction

Υπάρχουν κάποιες μέρες που όλα τα θετικά συναισθήματα που πασχίζω να υποστηρίξω στη ζωή μου, με μιας γκρεμίζονται και την θέση τους καταλαμβάνουν μίζερες και απαισιόδοξες σκέψεις.
Σήμερα είναι μία από αυτές.
Μηδέν έμπνευση,
καμμία διάθεση και απόλυτη ματαιότητα.
Θεωρώ πως αυτές οι μέρες εμφανίζονται σε αρκετούς από εμάς.
Είναι τότε που δε μπορείς να σκεφτείς αυτά που έχεις, αυτά που μπορείς να κάνεις. Παρα μόνο σκέφτεσαι αυτά που δεν έχεις και όλα αυτά που δεν κάνεις ενώ θα μπορούσες.
Και εκεί είναι που το ξανασκέφτεσαι λίγο καλύτερα και αναρωτιέσαι...
Και τότε που μπορώ να τα κάνω, γιατί δεν τα κάνω;
Μήπως τελικά έχουμε συνηθίσει αν μην ικανοποιούμαστε με τίποτα;
Και τι έγινε αν σήμερα απλά έχασες τη μέρα σου κωλοβαρόντας; Μπορεί απλά να το είχες ανάγκη!
Έτσι ακριβώς συμβαίνει και με εμένα.
Αυτές τις μέρες, τις ανικανοποίητες, απλά, όλα μου φταίνε...
Οι πολλές εργάσιμες ώρες, το χάσιμο του λίγου χρόνου μου σε ανούσια πράγματα, το βρώμικο σπίτι..
Και όταν αυτές οι γκρίζες μέρες περάσουν, φυσικά και θα ξανακαθήσω στην πολυθρόνα μου ξοδεύοντας αρκετές ώρες κάνοντας τίποτα.
Όμως τότε,όλα είναι τόσο όμορφα από αυτήν τη μαλακή πολυθρόνα στην οποία απλώς ξεκουράζομαι και δε με νοιάζει ιδιαίτερα.
Όμως θα καταγραφεί η απραξία μου και θα έρθει η στιγμή που θα μου κλείσει ειρωνικά το μάτι λέγοντάς μου
"έτσι είσαι, θα σου πω εγώ όταν έρθουν οι μέρες σου"

Δεν έχω προσδιορίσει τι είναι αυτό που τα προκαλεί όλα αυτα.
Είναι η φωνούλα στο κεφάλι μου που μου επιβάλλει με τον τρόπο της όλη την ώρα με κάτι να ασχολούμαι;
Είναι η συνήθεια της δουλειάς που με έχει όλη την ώρα στη τσίτα, δημιουργώντας μου απλά τύψεις για τις ελεύθερες μου ώρες;
Είναι η φύση μου που συνεχώς βρίσκεται σε αναζήτηση και δεν την αφήνω να εκφραστεί;
Ή απλά ο άνθρωπος δεν ικανοποιείται ποτέ και με τίποτα.

Τότε, είναι που έρχεται μια φίλη και σου θυμίζει πως όλα είναι καλά.
"Δεν είσαι μόνη, είσαι καλά! Οι άνθρωποι που αγαπάς και νοιάζεσαι είναι καλα. Έχεις τη δουλειά σου και μπορείς να κάνεις πράγματα για έσένα, έστω και σε αυτόν τον λίγο χρόνο. Έχεις ανθρώπους που σε αγαπάνε" και έχει δίκιο...
Θα είμαι σε θέση όμως να το καταλάβω όταν φύγει τελικά αυτό το βαρύ σύννεφο του "πρέπει" από επάνω μου.
Γιατί ουσιαστίκα τίποτα δεν πρέπει. Όλα είναι επιλογές που κάνεις εσύ για τον εαυτό σου, γιατί απλά έτσι γουστάρεις.
Μη κλαίγεσαι για αυτές και μην τις μετατρέπεις σε ενοχές φέρνοντάς σε αντιμέτωπο με τον ίδιο σου τον εαυτό.
ΤΟ ΑΚΟΥΣ ΑΝΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΕ ΜΟΥ ΕΑΥΤΕ;

Στην αναζήτηση της χαμένης λάμψης..

Περπατούσε στο δρόμο με βήμα σταθερό, αλλά ακόμα και οι πέτρες υποκλίνονταν στην χάρη της. Τα δέντρα σήκωναν τα μακριά κλαδιά του για να της ανοίξουν τον δρόμο, ο αέρας την βοηθούσε στη πορεία της και ο ήλιος έριχνε το φως του πάνω της δημιουργόντας σκιές που μόνο ένας καλός ζωγράφος θα μπορούσε να εμπνευστεί.
Μιλούσε και ο ήχος που έβγαζε ήταν μια μελωδία ,το γέλιο της έκανε την καρδιά να χτυπάει πιο δυνατά, πιο γρήγορα. Ήταν ο έρωτας προσωποποιημένος και δεν άφηνε κανέναν ασυγκίνητο.Κέρδιζε την συμπάθεια από το πρώτο της χαμόγελο και όλοι ήθελαν να είναι γύρω της.
Γυναίκες και άντρες ήταν όλοι σαν υπνωτισμένοι, κάθε φορά που την αντίκριζαν. Και αυτή απλά χαμογελούσε..

Οι φίλες της ήθελαν να της μοιάσουν.Ντυνόντουσαν όπως αυτή, υιοθέτησαν το βάδισμά της, το γέλιο της. Και παρόλο που ήταν το ίδιο όμορφες, ίσως και περισσότερο, δε μπορούσαν να αφήσουν πίσω τους την ίδια αίσθηση.
Μπέρδευαν το βήμα τους, έπεφταν στα κλαδιά και χαμογελούσαν σφιγμένα..
Ό,τι και να έκαναν, ένιωθαν την σκιά της να τις σκεπάζει και γι'αυτό την απομάκρυναν, πιστεύοντας πως αυτή είναι η μόνη λύση για να βγουν επιτέλους στην επιφάνεια.

Όσο και να προσπάθησαν, ό,τι και να έκαναν δε μπορούσαν να δώσουν απάντηση στο μόνιμο ερώτημα "γιατί αυτη και όχι εγώ;". Τα έκαναν όλα όπως έπρεπε, ποιο ήταν το μυστικό της;

Μία μέρα, μετά από καιρό, την είδαν να κάθεται λυπημένη σε έναν βράχο. Την πλησίασαν για να δουν καλύτερα. Το πρόσωπό της είχε χλωμιάσει και η φωνή της ακουγόταν φάλτση και άχαρη. Ο αέρας έριχνε την άμμο στα μάτια της και τα φύλλα είχαν μπλεχτεί στα μαλλιά της.
Ξαφνικά ένιωσαν τις τύψεις να γεμίζουν το μυαλό και την καρδιά τους και πήγαν κοντά της για να λυτρωθούν.

Κάθησαν δίπλα της και προσπάθησαν να μάθουν το πως και το γιατί.
Και αυτή, βουρκωμένη τους είπε πως ψάχνει παντού για την αυτοπεποίθησή της. Κάτω από τις πέτρες, πίσω από τα δέντρα, δίπλα από τους περαστικούς, μα αυτή πουθενά!
Είχε εξαφανιστεί.
Της την έκλεψαν ένα πρωί ξαφνικά...

Μάταια...

«Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης», θα έπρεπε να είναι η σημαία των ά-χαρων ανθρώπων.
Τί και αν ο καιρός είναι καλός; Μέσα έχει μπόρα.
Όλα μάταια.. Ακόμα και το φαγητό που τρώμε, η έξοδός μας..
Κλείνουμε τις πόρτες στο λευκό και αφηνόμαστε στη μαυρίλα μας.
.. Και η ζωή συνεχίζεται μέσα στην αδιαφορία των μικρών στιγμών ευτυχίας στην καθημερινότητα..
Και ως πότε τραβάει αυτό;
Πως γίνεται ξαφνικά το μάταιο να μετατραπεί σε θελκτικό;
Είναι εφικτό;
Θα έπρεπε να είναι, γιατί διαφορετικά ποιο είναι το νόημα της λέξης ικανοποίηση..
Εν τέλει, στην αναζήτησή της, ψάχνεις την διέξοδο σε μάταιες πράξεις που φέρνουν άσκοπα αποτελέσματα.
Σαν όλα να γίνονται ένας λαβύρινθος, όπου ο αποπροσανατολισμός σε ρίχνει στους τοίχους του.
Κάποιες φορές πέφτεις στα μαλακά, άλλες όμως χτυπάς σε πέτρα.
Μάταιο και αυτό. Δε μαθαίνεις..

Ά-χαρε άνθρωπε, πίστεψε στον σκοπό των πράξεών σου και μάθε να διακρίνεις την πραγματική διάσταση των χαρών μέσα από αυτές.